Kayboluyorum gittikçe kendi içimde kayboluyorum. Hayat belkide beni böyle sınıyor ama tutunmaya çalıştıkça kayboluyorum. Herkesin kayboluşu farklıdır belkide, hatta belkide değil kesin farklıdır. Kimi insan birini kaybeder kimi işini kimi en sevdiğini kimi evini kimi bütün varlığını;kimide benim gibi kendisini en zararlısı hangisidir bilinmez ama bunlardan birisini yada herhangi başka bir şeyi kaybettiğinizde zaten kaybolmaya başlamışsınızdır. Ben belkide direk bodoslama kendimi kaybederek olayı aşamasız gerçekleştirmeye başladım. Bu yüzden mi bu kadar korkuyorum, bu kadar arıyorum, bu kadar amaçsız hissediyorum?
Ayağa kalkmak için bir işaret bekler insan ya da birisinin onu gelip kaldırmasını. Ben neyi bekliyorum, kimi bekliyorum bilmiyorum ama biri değil birileri, bir işaret değil birkaç işaret gerekli ayağa kalkmam için.
Bütün hayatım boyunca tek yaptığım şey yorulmak ve sızlanmak sanırım, bunların farkındayım ama ne yapmam gerekiyor hala bilmiyorum...
Ve sanırım bilmekte istemiyorum...
Bu durumdan mutlu olduğumdan yada acı çekmekten zevk aldığımdan değil aslında. Bilip öğrenip yapamamaktan olabilir. Hiçbir şeyden emin olmadığım gibi bundan da emin değilim.
Bu yazıda burada dursun depresif hallerimin örneği olarak kendi gözüme sokarım 'bak bu hallerdeydin bir daha bunları yaşama diye' yapar mıyım? Şu an için sanmam ama ummaktan başka bir şey gelmez elden.
Ne olur siz mutlu kalın ve bu mutluluğu bulaştırın.
